In Aalst and its many boroughs, we are working together on this long-term project. Through interviews and observations, we are currently mapping "the patchwork of social work" in Aalst. Social workers shared their experiences about the local Aalst social field. Phenomena that we see happening all over Belgium (or wider) were also often discussed here locally. They told us how the big abstract notions of marketization, privatization, erosion, crumbling and reduction of social work become visible in day-to-day work. The obviousness of a strong social safety net with many midfield players is diminishing, social structures are slowly being cut back. And these federal, Flemish and local political decisions are having an impact on the daily lives of Aalst residents. For example, in Aalst, some organizations that had built up a lot of experience over the years disappeared because they were played off against each other. In the coming months, we will work with the many obstacles social workers face. The patchwork with all its (in)visible connections will become the starting point for a visual work, event or action that will take place in the course of 2025.

Elien en Leontien lazen een brief voor tijdens het openingsweekend van NW Aalst. Na vele gesprekken in Aalst ordenden ze hun gedachten en deden ze tien voorstellen. De brief vangt aan met 'Dag Aalstenaars, Erembodegemnaars, Gijzegemenaars, Hofstadenaars, Baardegemnaars, Herdersemnaars, Meldertnaars, Moorselenaars, Nieuwerkerkenaars en ook anderen die hier al dan niet toevallig zijn.' En gaat vervolgens verder met een verzameling aan woorden die komen bovendrijven, bezorgdheden die er leven en afbrokkeling die soms ook voor verbeelding zorgt. 

Een kort fragmentje uit de brief:

Voorstel 4: Roepen op een steen

We waren in Hofstade en botsten er op de roepsteen. Ik weet niet of jullie een roepsteen kennen. Maar het was voor mij helemaal onbekend, misschien ben ik te jong. Eigenlijk is het heel evident, dat er in elk dorp roepstenen waren. Want er waren tijden waarin er geen internet was, er geen kranten waren, waarin de meeste mensen niet konden lezen. En daarom waren die grote hoge stenen, meestal aan een kerk gelegen, zo handig. Ze werden gebruikt om berichten aan de bevolking mee te delen. Dat gebeurde door een veldwachter, een stadsomroeper, een belleman of een gemeentebode, meestal op zondag na de mis.

De hedendaagse variant op de roepsteen is misschien de facebookgroep “Aalst!”, Aalst uitroepteken. Waar vaak de luidste roepers de meeste aandacht krijgen, hoewel ze in feite alleen en in stilte op een toetsenbord tokkelen.

Ergens in mijn achterhoofd denk ik aan 'Shy Radicals', een boek van Hamja Ahsan, een boek dat een pleidooi uit de doeken doet om introverte mensen de macht te geven in de plaats van luide roepers.

Dus, hoe zouden we een roepsteen voor de stille roepers tot leven kunnen brengen? Een verhoging voor de verlegenen? Een podium voor de fluisteraars?

Of een roepsteen voor deelgemeenten die niet echt gehoord worden door de stad? Voor ieder dorp een roepsteen om alle vragen, bezorgdheden en eisen gecommuniceerd te krijgen naar het centrum?